طراحی خانه معماران در تهران با رویکرد معماری زمینه گرا

عدم ارتباط بین اغلب ساختمان های امروز با زمینه منجر به بروز مسائلی همچون اغتشاش وناهماهنگی، بحران هویت، ناخوانایی وعدم مطلوبیت شده است. با نگاهی به شهرها و آثار معماری دوران مدرن، عدم توجه و یا کم توجهی به زمینه در سطح برنامه ریزی و طراحی مشخص می گردد. این مسئله به خصوص در ایران منجر به همسانی فراگیر در سیمای شهرها شده و تهدیدی بر نابودی پتانسیل های بالقوه و بالفعل زمینه محسوب می گردد. در این میان، توجه به زمینه گرایی به عنوان رویکردی مبتنی بر ارتباط پدیده ها با محیط و مجموعه پیرامون خود، می تواند منجر به خوانایی فضا شده و موجبات حس مکان را فراهم آورد. معماری زمینه گرا محیط مطلوبی خلق می نماید که از مقیاس تک ساختمان فراتر رفته و نقش تعیین کننده ای در فضای شهری ایفا می نماید. این نقش، سیطره ای گسترده از نمایش کالبد فیزیکی خلاق تا برانگیختن روح اجتماعی را در برمی گیرد.